In augustus 2024 is Paul onverwacht overleden. We zijn diep geraakt door het plotselinge overlijden van Paul. Hij was een betrokken vrijwilliger sinds 2022. Dankbaar voor zijn inzet, openheid, gezelligheid en vooral het vele snoeiwerk, nemen wij afscheid van hem. De bomen zullen ons aan Paul blijven herinneren. We gaan hem missen. Namens iedereen die betrokken is bij Voedseltuin Rotterdam
Dit interview met Paul voor de rubriek Vrijwilliger in beeld was al gemaakt maar nog niet gepubliceerd. We delen het nu als mooie herinnering.
Paul was druk in de weer met het snoeien van de leilinden, aan de rand van de tuin, toen hij ineens zijn naam hoorde roepen. ‘Ik stond achter de takken met mijn schaar. De leilinden zijn enorm nuttig op de tuin. Ze houden wind tegen en filteren fel zonlicht. Zo verbranden de jonge plantjes niet. De takken van de linden kunnen aardig uitlopen en je in de weg zitten, vandaar dat je geregeld moet snoeien. Afijn, ik hoor mijn naam en kijk op. “Oh daar ben je, Tom zoekt je want je was even uit beeld”, en mijn medevrijwilliger ging weer verder met zijn eigen taakje.’
‘Dat deed veel met me. Dat laat precies zien waarom ik hier graag kom: mensen letten op elkaar, ze zijn begaan, ik kan me veilig voelen. Er is zorg zonder dat daar vaste spelregels voor benoemd zijn.’
‘Dat geeft een buitengewoon prettig sociaal klimaat waarin je heel erg met elkaar kunt lachen, maar waar ik ook bijzonder serieuze gesprekken voer. Over onderwerpen waar de meeste mensen tegenwoordig direct ruzie over maken. Maar hoe netelig de discussiepunten ook zijn – het klimaat, politiek, de boeren, vrouwenkwesties – we laten elkaar uitpraten, je luistert, je leert nog eens wat. Ook dat is veiligheid.’
‘Als de hele wereld het toch eens zo aanpakte, dan hadden we de helft minder aan problemen gehad’, zucht hij.
Paul voelde zich ook veilig genoeg om al tijdens de eerste kennismakingsronde iets over zichzelf te vertellen wat hij pas bij zijn pensioen aan zijn collega’s vertelde. ‘Ik heb een bipolaire stoornis. De diagnose heb ik pas laat gekregen, rond mijn vijftigste, en het duurde een paar jaar voordat ik mijn draai gevonden had. Op mijn werk vertelde ik het niet, dat was ook helemaal niet nodig met de medicatie die ik kreeg. Ik heb sowieso altijd al heel goed gefunctioneerd op werk. Maar ik wilde niet dat het beeld van mij op het werk zou veranderen. Hier op de tuin vertelde ik het meteen, ook al weet ik ook heus wel dat het controversieel is. Maar het is meer een begin van een gesprek, in plaats van een label. Dát vind ik een heel belangrijke levensles: als je niks inbrengt, ontvang je ook niks. Ik deelde iets over mezelf en daar heb ik veel voor teruggekregen.’
Goede gesprekken en veel lachpartijen. Paul is, al merk je het eigenlijk helemaal niet, een Oosterling. Pas in 2021 verhuisde hij naar Rotterdam en zocht hij vrijwilligerswerk. ‘Je kunt na je pensioen uiteraard niet 24 uur per dag bij je vrouw op de nek zitten. En daarbij, ik ben gek op groen en begaan met duurzaamheid. Vanaf Kralingen fiets ik, weer of geen weer, twee keer een half uur heen en terug naar de tuin – dat is goed voor een ouder wordend lichaam! Ik krijg beweging, ik krijg zon, ik leer veel verschillende soorten Rotterdammers kennen.’ En bevalt dat? ‘Ik ben heel sfeergevoelig, en kon het direct waarderen dat mensen hier Rotterdams bot zijn. Je weet precies hoe het zit, ik hoef me niks af te vragen, mensen zijn niet softie-aardig maar oprecht aardig.’
Wat is zijn lievelingsbezigheid op de tuin? ‘Snoeien van bomen! Verder maakt het me eigenlijk niet zoveel uit. Nou ja, klein gepriegel als verspenen ligt me niet zo. Dat is te pietepeuterig. Maar er zijn hier gelukkig altijd heel veel andere dingen te doen.’
Paul blijft van fysiek werk in conditie. Hij kan het iedere oudere en jongere aanbevelen. We kunnen veel van elkaar leren en waarderen.