Tijdens een periode zonder werk ontdekte de van oorsprong Poolse Jakub de Voedseltuin, nadat hij een advertentie gezien had bij een vrijwilligersbank. Inmiddels, twee jaar later, is de Voedseltuin uitgegroeid tot één van zijn favoriete plekken.
Jakub doet allerlei klusjes in de Voedseltuin en geniet van de variatie: “Een beetje van alles, van verspenen, tot van die theezakjes maken; of iets van dat soort nauwkeurige klusjes. Ik kan het ook van het onkruid wieden genieten.” Hij gaat verder: “Ja, oogsten, dat doe ik [ook] graag.” Tijdens de uren die hij in de tuin doorbrengt, kan hij helemaal opgaan in dit soort taken. Voor hem is het gewoon “zen.”
“Ja, het is een soort lievelingsplek geworden,” vertelt hij enthousiast. “Ik kan mezelf zijn. Ik heb veel goede vrienden en kennissen gemaakt.” Maar de tuin is voor Jakub meer dan alleen een fijne ontmoetingsplek. Als ik hem vraag wat hij uit zijn vrijwilligerswerk haalt, antwoordt hij meteen: “Ja, Nederlands. Ook wat sociale vaardigheden. Of [beter] sociale vaardigheden in het Nederlands. Ik denk dat vooral.” Nederlands is namelijk niet Jakubs moedertaal. “Maar ik zou ook discipline willen zeggen, maar ik weet niet of ik dat echt heb geleerd ofzo. En gewoon specifieke [vaardigheden] van in de tuin werken.”
Voor Jakub maakt de combinatie van leuke werkzaamheden, mensen en de omgeving De Voedseltuin tot een dierbare plek: “Een maand geleden had ik een aantal momenten waarop ik gewoon vanzelf zo blij was. Ik was bezig met verspenen met drie collega’s en ik voelde me gewoon zo vrolijk en zo goed van binnen. Ik was echt in de zone op dat moment. Of een tijdje geleden bij het theezakjes maken van de kamille of die keer toen we een beetje een grapje maakten met Meriam in de kas op maandag. Dat was op de dag een soort lievelingsmoment.” Hij voegt daaraan toe: “Ja, het is een perfecte plek om te zijn eigenlijk.”
Tekst: Laura-Lynn Smit
Foto: Judith de Rond / Studio La Ronda