Gaitrie is een vrijwilliger van het eerste uur. Ze groeide op in Suriname, als dochter van een rijstboer. Thuis in Rotterdam is ze altijd in de weer met planten. Nadat ze haar baan verloor tijdens de kredietcrisis, besloot ze om in 2010 vrijwilliger te worden bij de kersvers opgerichte Voedseltuin. Hoewel ze ooit begon op het kantoor van de tuin, steekt ze al snel haar handen zelf uit de mouwen.
“In de tijd van de grote crisis werd ik werkloos,” vertelt Gaitrie. “Ik ging mij rot solliciteren overal, maar ik kreeg geen baan. Toen kwam ik in de tuin werken, want ik hou van buiten zijn en iets doen, iets betekenen. Ik kwam binnen als administratief medewerker.” Eerst werkte ze op kantoor in het centrum, maar al snel verhuizen ze naar een ruimte naast De Voedseltuin. Gaitrie: “Toen kwam ik vaker in de tuin en dan vond ik het zo leuk; denk ik wil niet meer. Die administratie laat maar.
Ja,” voegt ze toe, “Ik deed het wel als het nodig was, maar langzaam heb ik het dat ook losgelaten.”
“Inmiddels zit ik al 15 jaar hier, samen met het jubileum. Dus ik heb de tuin zien opbloeien van braak liggende grond tot een mooie groene tuin met containerhome. Al die ontwikkelingen heb ik mogen meemaken: Wat wij hier allemaal doen, wat wij voor de gemeenschap kunnen betekenen, hoe wij delen.”
Kennisdelen
Ik heb echt veel geleerd in alle aspecten, zou je zeggen. Ik heb cursussen gevolgd. Ik heb geleerd over composteren, biologisch telen, eetbare bloemencursus, ik heb een eten-uit-het-wildcursus gedaan. Ik heb ook hier mensen andere dingen van mijzelf kunnen leren. En wat ik geleerd heb kunnen doorgeven aan anderen. Ik heb ook in mijn vriendenkring veel kennis doorgegeven.”
De Voedseltuin betekent dan ook veel voor haar: “Het is een plek waar ik thuis ben. Waar je kan verbinden en waar je tot rust komt. Waar je één kan worden met de natuur. Het geeft mij voldoening om positief bezig te zijn en iets te mogen betekenen voor een ander, ook voor mezelf. De Voedseltuin is gewoon een perfecte plaats die toegankelijk is voor alle lagen van de bevolking. Ik hoop nog heel lang te mogen genieten van deze mooie, groene plek.”
Tekst: Laura-Lynn Smit
Foto: Judith de Rond / Studio La Ronda